Heimwee naar Ierland

In mijn boekenkast staat al zeker zo’n 25 jaar een groot boek over Ierland. Ooit kocht ik dit boek vanuit een verlangen dit groene, mysterieuze land te bezoeken. Jarenlang kwam het  er nooit van, want er was altijd slechts budget voor één vakantie per jaar en tja, levend in ons kikkerlandje was het elk jaar weer zeer verleidelijk om toch weer te kiezen voor het mediterrane Frankrijk of Italië.

In 2009 ontmoette ik mijn inmiddels goede vriend Rob, die een kleine cottage bezit in Noord-west Ierland waar hij in die tijd elke zomer enkele maanden verbleef. Inmiddels is hij gepensioneerd en woont er permanent.

In de zomer van 2013 reisde ik voor het eerst naar Ierland en bezocht Rob in zijn authentieke, prachtig door hem zelf gerestaureerde cottage, in het gehucht Farrellmacfarrell, bij Dromore West, in county Sligo.

Meteen nadat ik voor het eerst voet zette op Ierse bodem, voelde ik me er thuis. Sindsdien kom ik er jaarlijks. Misschien is het omdat de behoefte aan ruimte bij mij, als Groningse die verknocht is aan de uitgestrektheid van het Groningerland, in mijn genen zit. Misschien voel ik me verbonden met dit land, omdat mijn melancholische inslag volop aan zijn trekken komt in de verlatenheid van de Ierse veenlanden, in de hartstocht van de wilde kusten en in de ziel beroerende  traditionele muziek ’s avonds in de pubs. En natuurlijk zijn het ook de Ieren zelf, die geroemd worden om hun vriendelijkheid. 

Het huis van Rob is gelegen aan een smalle weg die leidt naar lough Easky in the Ox Mountains.  Na een eerste verkenning van het gebied in de omgeving, werd ik meteen gegrepen door de schoonheid van het uitgestrekte veengebied. 

Op een heuvel, omringd door groene bergen, keek ik neer op lough Easky en terwijl de schaduwen van de wolken gleden over het landschap, werd ik te midden van deze overweldigende ruimte geraakt door de mystieke energie van dit bijzondere landschap.

Sindsdien heb ik heimwee naar Ierland wanneer ik in Nederland ben.  Mijn Ierse kennissen in Dromore West vragen bij mijn vertrek altijd: "When are you coming home again?" En mijn antwoord is elk jaar weer: "Soon, very soon!"