Pelgrimeren dicht bij huis.

In juni 2012 liep ik als pelgrim al eens 800 km. van Zuid-Frankrijk naar Santiago de Compostella, in mijn eentje, met in mijn rugzak slechts 8 kg. aan spullen, het minimale wat ik nodig had gedurende de ruim 5 weken wandelen. Waarom besloot ik te gaan dat voorjaar? Ik had behoefte aan een reis naar binnen,  een verlangen naar bewustwording en loslaten en was op zoek naar mentale en spirituele groei. Ik wilde ook mijn kracht die ik die jaren daarvoor had ontdekt, beproeven en ondervinden hoe ik overeind zou blijven als ik volledig op mezelf terug geworpen zou worden. En natuurlijk ook: het avontuur lokte!

Deze Camino is een onvergetelijke reis geworden en van onschatbare waarde voor de rest van mijn leven. Het is een belangrijk ijkpunt en een ervaring waar ik nog steeds naar terug kan grijpen wanneer mijn kracht of zelfvertrouwen wankelt. Mijn ervaringen en belevenissen hield ik bij in een reisblog en na thuiskomst zijn deze gebundeld en uitgeven in een boekje getiteld "Open, Verder van huis, maar dichter bij mezelf". Ja ik was volledig open gebloeid, sterk en gelukkig kwam ik terug, dichter bij mezelf dan ooit. Vol energie en liefde. En hoewel de reis nog steeds een ijkpunt is, zijn er toch dingen gebeurd in de jaren daarna die me regelmatig deden vergeten hoe het is om dicht bij mezelf te zijn. 

Dus besloot ik onlangs een paar nieuwe wandelschoenen te kopen en weer te beginnen met lopen! Voorzichtig sluipt er een plannetje in mijn hoofd om opnieuw een lange voettocht op een van die magische wegen naar Santiago de Compostella te gaan maken. Om in de stemming te komen begin ik dicht bij huis te wandelen, eerst 5 km., dan eens een paar keer 8 km. en 12 km.

Afgelopen zondag liep ik een pelgrimsroute van de Stichting Pelgrimeren in Groningen (SPiG), zo'n 24 km.: Garsthuizen-Eppenhuizen-Kantens-Toornwerd-Middelstum-Huizinge-Garsthuizen.

Ik startte om 14.00 uur, de zon op mijn hoofd, mooie wolken in de lucht en vol goede moed begon ik aan mijn tocht. En wat steeds gebeurt wanneer ik ga wandelen, in het begin spoken er allerlei gedachtes door mijn hoofd. Wat ik nog wil doen, wat ik nog wil regelen, mijn plannen voor allerlei fotoprojecten en hoe ik dat wil aanpakken. Het maakt me altijd wat onrustig dat ik nog zoveel wil doen en dat ik ondanks dat, toch aan een wandeltocht van uren begin. 

Maar wanneer ik na een half uurtje mijn ritme heb gevonden, verdwijnen deze zaken naar de achtergrond. Zo ook deze zondag. Nadat alle projectplannen en opdrachten weer de revue waren gepasseerd, ontstond er weer ruimte en begon ik als vanzelf andere zaken van mijn leven te overdenken.  

Plotseling werd ik overmand door een enorm verdrietig gevoel, veroorzaakt door allerlei gebeurtenissen in de afgelopen jaren: zorgen om twee van mijn kinderen, de pijn van het definitief loslaten van iemand met wie ik me nog steeds sterk verbonden voel, de worsteling met het (zelfgekozen) drukke bestaan van het zowel zelfstandige zijn als werknemer zijn en het moeilijke van het alleen leven en dus ook dit alles alleen dealen. Alles balde zich samen tot een enorm verdriet, vastgezet diep in mij.

Steen

Verdriet kit al mijn krachten samen,

zodat ik roerloos word als steen

Mijn hele wezen wordt materie,

een ondoordringbaar star mysterie,

o sla de rots, opdat ik ween.

M. Vasalis

Maar gelukkig, dat is óók wat lopen met mij doet, alles wordt weer lichter. Daar buiten in die ruimte, in de natuur, ga ik me als vanzelf weer verbonden voelen met De Natuur, Het Groter Geheel, Het Hogere Bewustzijn, Universele Liefde, God, of hoe je het maar wilt noemen. Daar in die ruimte, lopend tussen de graan- en aardappelvelden, zag ik in, dat verdriet en teleurstelling me onderuit hadden gehaald. Als een steen zoals in het gedicht van Vasalis wil ik echter niet zijn, wel open en en dicht bij mezelf, zoals ik het zo sterk ervoer tijdens en na de tocht van 2012. Vasthouden aan liefde en kracht van binnen uit, wat er ook gebeurt en wat er ook op mijn weg komt. Ik weet dat ik dit in me heb. Ik wil genieten van al het moois in mijn leven, er is zoveel om blij van te worden! Dus er gaat w.s. veel gewandeld worden de komende tijd, al dan niet ter voorbereiding van een nieuwe tocht naar Santiago, want ook dicht bij huis, kun je prima pelgrimeren!